{Over Georgia O'Keeffe:} 'The City Men.' 'De mannen.' 'Zij.' De woorden duiken steeds weer op als deze verbazingwekkend agressieve vrouw ons vertelt wat er aan haar dacht toen ze haar verbazingwekkend agressieve schilderijen maakte. Het waren die stadsmensen die beschuldigd waren van het sentimenissen van haar bloemen: ik liet je de tijd nemen om te kijken naar wat ik zag en toen je de tijd nam om mijn bloem echt op te merken, hing je al je associaties met bloemen op mijn bloem en je schrijft over mijn bloem alsof ik denk en zie wat je denkt en zie - en ik doe het niet.
({About Georgia O'Keeffe:} 'The city men.' 'The men.' 'They.' The words crop up again and again as this astonishingly aggressive woman tells us what was on her mind when she was making her astonishingly aggressive paintings. It was those city men who stood accused of sentimentalizing her flowers: I made you take time to look at what I saw and when you took time to really notice my flower you hung all your associations with flowers on my flower and you write about my flower as if I think and see what you think and see - and I don't.)
Georgia O'Keeffe, bekend om haar opvallende kunst, spreekt frustratie uit tegen de perceptie van mannen in de stad die haar werk te vereenvoudigden. Ze benadrukt hoe ze hun sentimentele uitzichten op haar bloemen hebben opgelegd en haar intentie en visie verkeerd interpreteren. Deze scheiding benadrukt haar verlangen naar kijkers om authentiek met haar kunstwerk om te gaan, in plaats van hun vooroordelen erop te projecteren.
In haar schilderijen probeerde O'Keeffe haar unieke perspectief te onthullen en het publiek uit te dagen om verder te gaan dan hun conventionele associaties. Joan Dididon's reflecties in "The White Album" Capture O'Keeffe's strijd tegen de beperkingen opgelegd door maatschappelijke opvattingen, die uiteindelijk haar felle individualiteit als kunstenaar presenteren.