... Terwijl ze terugging naar het kleine witte busje, luisterde ze naar haar eigen ademhaling en voelde haar eigen hart wild bonzen. Ze had geen idee waar ze de moed had gevonden, maar het was er geweest, zoals het water op de bodem van een niet-gebruikte steengroeve-onvermijdelijk diep.
(...as she made her way back to the tiny white van she listened to her own breathing and felt her own heart thumping wildly. She had no idea where she had found the courage, but it had been there, like the water at the bottom of a disused quarry--unfathomably deep.)
In deze passage reflecteert het personage op haar intense emoties terwijl ze terugloopt naar haar busje. Ze wordt zich scherp bewust van haar eigen hartslag, wat een mix van angst en opwinding suggereert. Ondanks dat ze zich overweldigd voelt, herkent ze een eerder verborgen moed in zichzelf, vergelijkbaar met de diepte van water in een verlaten steengroeve, wat duidt op zijn uitgestrektheid en mysterie.
Dit moment benadrukt het thema van innerlijke kracht en veerkracht. De reis van het personage is niet alleen fysiek, maar ook een emotionele verkenning van waar moed kan worden gevonden, vaak onverwacht. De analogie van de steengroeve benadrukt de diepte van haar moed, wat suggereert dat het diepgaand en verrassend kan zijn, net onder het oppervlak liggen te wachten om ontdekt te worden.