Bij Bramasole is de eerste geheime plek die me naar buiten trekt een stronk en bordbank op een hoog terras met uitzicht op het meer en de vallei. Voordat ik ga zitten, moet ik het bord tegen een boom slaan om alle mieren af te slaan. Dan ben ik blij. Met een achtergebleven eik voor onderdak en een nooit eindigend uitzicht, ben ik verborgen. Niemand weet waar ik ben. De sensatie van de negenjarige van de schuilplaats onder de Hydrangea komt terug: mijn moeder belt me en ik antwoord niet.
(At Bramasole, the first secret spot that draws me outside is a stump and board bench on a high terrace overlooking the lake and valley. Before I sit down, I must bang the board against a tree to knock off all the ants. Then I'm happy. With a stunted oak tree for shelter and a never-ending view, I am hidden. No one knows where I am. The nine-year-old's thrill of the hideout under the hydrangea comes back: My mother is calling me and I am not answering.)
In "Toscane Breng Toscane Home" beschrijft Frances Mayes een speciale plek in haar huis, Bramasole, waar ze vrede en eenzaamheid vindt. Een houten bank op een hoog terras biedt een prachtig uitzicht op het meer en de vallei, maar eerst moet ze het vrijmaken van mieren. De eenvoudige handeling van het voorbereiden van haar stoel creëert een ritueel dat haar genot van het moment verbetert.
Deze schuilplaats roept jeugdherinneringen op aan geheime plaatsen, waar de sensatie van ongezien zijn vreugde brengt. Terwijl ze onder de schuilplaats van een kleine eik zit, geniet ze van haar eenzaamheid, het gevoel dat ze zich verborgen heeft voor de wereld, net zoals wanneer ze de oproepen van haar moeder als kind zou negeren. Mayes vangt de essentie van het vinden van toevluchtsoord in de natuur en het comfort van persoonlijke retraites.