Chrisfield keek hem recht voor. Hij voelde zich niet meer eenzaam nu hij weer in de gelederen marcheerde. Zijn voeten kloppen de grond op tijd met de andere voeten. Hij zou niet hoeven te bedenken of hij naar rechts of naar links zou gaan. Hij zou doen wat de anderen deden.
(Chrisfield looked straight ahead of him. He did not feel lonely any more now that he was marching in ranks again. His feet beat the ground in time with the other feet. He would not have to think whether to go to the right or to the left. He would do as the others did.)
Chrisfield vond comfort in de kameraadschap van zijn collega -soldaten terwijl ze tegelijk marcheerden. Het repetitieve ritme van hun voetstappen bracht hem een gevoel van verbondenheid en verdreef zijn eerdere gevoelens van eenzaamheid. In deze collectieve beweging voelde hij een opluchting van de last van het nemen van beslissingen, waardoor de eenvoud om de leiding van de groep te volgen, omarmde.
Met deze ervaring kon Chrisfield zich overgeven aan de groepsdynamiek, waar individuele gedachten en keuzes werden overschaduwd door het gedeelde doel en de discipline van het militaire leven. De handeling van samen marcheren vertegenwoordigde een terugkeer naar connectie en betrouwbaarheid temidden van de chaos van oorlog.