Chrisfield vond comfort in de kameraadschap van zijn collega -soldaten terwijl ze tegelijk marcheerden. Het repetitieve ritme van hun voetstappen bracht hem een gevoel van verbondenheid en verdreef zijn eerdere gevoelens van eenzaamheid. In deze collectieve beweging voelde hij een opluchting van de last van het nemen van beslissingen, waardoor de eenvoud om de leiding van de groep te volgen, omarmde.
Met deze ervaring kon Chrisfield zich overgeven aan de groepsdynamiek, waar individuele gedachten en keuzes werden overschaduwd door het gedeelde doel en de discipline van het militaire leven. De handeling van samen marcheren vertegenwoordigde een terugkeer naar connectie en betrouwbaarheid temidden van de chaos van oorlog.