Estevan trok zijn shirt uit en ging achter de voorkant van de boot liggen, zijn handen achter zijn hoofd geklemd en zijn gladde Maya -borst blootgesteld aan de zon. En voor mij. Hoe had hij dit kunnen doen, als hij enig idee had hoe ik me voelde? Ik wist dat Estevan een lange, harde weg buiten onschuld had gelopen, maar toch deed hij soms de meest eenvoudige, onschuldige, hartverscheurende dingen.
(Estevan took off his shirt and lay back against the front of the boat, his hands clasped behind his head, exposing his smooth Mayan chest to the sun. And to me. How could he possibly have done this, if he had any idea how I felt? I knew that Estevan had walked a long, hard road beyond innocence, but still he sometimes did the most simple, innocent, heartbreaking things.)
In "The Bean Trees" onthullen de acties van Estevan een mix van onschuld en ervaring. Wanneer hij zijn shirt verwijdert en op de boot ontspant, zijn zijn vertrouwen en comfort op dat moment opvallend, maar toch botsen ze met de diepere emoties van de verteller. Het Maya -erfgoed van Estevan wordt benadrukt door zijn lichamelijkheid, met een kwetsbaarheid die contrasteert met de complexiteit van zijn verleden. Het is aangrijpend dat hij kan genieten van zulke zorgeloos gedrag ondanks zijn tumultueuze ervaringen.
De verteller worstelt met haar gevoelens en voelde een diepgaande verbinding met Estevan terwijl hij het gewicht van zijn geschiedenis herkent. Zijn eenvoudige daad van achterover leunen roept een gevoel van hartzeer op, en benadrukt de naast onschuld en de ontberingen waarmee hij te maken heeft. Het vermogen van Estevan om deel te nemen aan deze dagelijkse momenten dient als een herinnering aan de lagen binnen individuen, waardoor de verteller nadenkt over haar eigen emoties en begrip van hem.