Het heeft geen zin om een depressieve persoon te behandelen alsof ze zich gewoon verdrietig voelde en zei: 'Daar, wacht nu, je komt er overheen.' Verdriet is min of meer als een hoofd koud- met geduld, het gaat voorbij. Depressie is als kanker.
(There is no point treating a depressed person as though she were just feeling sad, saying, 'There now, hang on, you'll get over it.' Sadness is more or less like a head cold- with patience, it passes. Depression is like cancer.)
In Barbara Kingsolver's "The Bean Trees" benadrukt de auteur het kritische onderscheid tussen verdriet en depressie. In tegenstelling tot vluchtige gevoelens van verdriet die vaak kunnen worden verlicht met tijd en ondersteuning, wordt depressie gepresenteerd als een veel ernstiger en slopende toestand. De vergelijking met kanker illustreert de ernst van depressie, wat suggereert dat het meer vereist dan alleen informele garanties of tijd om te genezen.
Dit perspectief vraagt om een meer medelevende en begripvolle reactie op degenen die lijden aan depressie. Het suggereert dat in plaats van hun strijd te minimaliseren door deze te vergelijken met normaal verdriet, we de diepgaande impact van depressie op het leven van een persoon moeten herkennen, pleiten voor diepere empathie en steun voor degenen die getroffen zijn.