Het gevoel van vrede, hoe broos ook, maakte het gemakkelijk om in het visionaire einde van het duistere zicht terecht te komen. De rozenschaduwen zeiden dat ze van de zon hielden, maar ook van het donker, waar hun wortels groeiden door het lichtloze mysterie van de aarde. De rozen zeiden:
(Feeling at peace, however fragilely, made it easy to slip into the visionary end of the dark-sight. The rose shadows said that they loved the sun, but that they also loved the dark, where their roots grew through the lightless mystery of the earth. The roses said:)
De passage weerspiegelt een gevoel van rust, zij het delicaat, dat een overgang mogelijk maakt naar een dieper, fantasierijker perspectief. Het suggereert dat vrede kan leiden tot diepgaande inzichten, waardoor de complexiteit van het leven kan worden verlicht. De beelden van rozen brengen een dualiteit in hun bestaan over, omdat ze gedijen in zowel zonlicht als duisternis.
De rozen symboliseren een evenwichtige relatie met hun omgeving. Terwijl ze zich koesteren in de warmte van de zon, koesteren ze ook de schaduwen die hun wortels in de mysteries van de aarde voeden. Deze metafoor benadrukt het belang van het omarmen van zowel de lichte als de donkere aspecten van het leven, omdat deze bijdragen aan groei en begrip.
