Het succes van de revolutionaire generatie kwam voort uit hun diverse mix van persoonlijkheden en ideologieën. Deze variëteit creëerde een dynamische balans waarbij hun interacties samenwerking en evenwicht bevorderden. In plaats van te worden gedefinieerd door perfectie, dienden hun gedeelde gebreken en unieke kenmerken om elkaar te temperen, wat in navolging van Madison's idee in Federalist 10 in navolging van meerdere facties in een republiek elkaars invloed kan balanceren.
Deze collectieve inspanning ging niet over individuele schittering, maar eerder over het samenspel van verschillende opvattingen en sterke punten die hun prestaties voortbrachten. Het benadrukt het belang van diversiteit bij het bereiken van gemeenschappelijke doelen, wat illustreert hoe de onvolmaakte aard van de revolutionaire leiders heeft bijgedragen aan het algemene succes van hun zaak.