Op een vluchtig moment verbindt Isabel met een dunne vrouw bij een busraam, die bijna naar haar lacht. Deze korte interactie benadrukt de gemeenschappelijke barrières die het stadsleven creëert tussen individuen, waar vaak de gevoelens van isolatie overheersen. Isabel's verlangen om de glimlach van de vrouw te beantwoorden, weerspiegelt haar diepere verlangen naar menselijke verbinding te midden van de anonimiteit van het stadsleven.

Ze aarzelt echter om op haar impuls te handelen, zich ervan bewust dat een dergelijke spontaniteit de vrouw zou verwarren of storen. Deze interne strijd vertegenwoordigt de uitdagingen die velen worden geconfronteerd bij het bereiken van anderen, waardoor de complexiteit van moderne sociale interacties wordt onthuld waarbij angst om sociale normen te breken vaak de echte mensheid overschaduwt.