Het was gewoon te gemakkelijk om te zeggen dat volwassenen niet van verhalen hielden die eenvoudig waren, en misschien was dat verkeerd. Misschien was dat wat volwassenen echt wilden, zochten en zelden gevonden zijn: een eenvoudig verhaal waarin goede triomfen tegen cynisme en verspreiding. Dat was wat ze wilde, maar ze was zich bewust van het feit dat men het feit niet te breed publiceerde, zeker niet in verfijnde kringen. Dergelijke cirkels wilden complexiteit, disfunctie en ironie: er was geen ruimte voor vreugde, feest of pathos. Maar waar was het plezier daarin?
(It was just too easy to say that adults did not like stories that were simple, and perhaps that was wrong. Perhaps that was what adults really wanted, searched for and rarely found: a simple story in which good triumphs against cynicism and dispair. That was what she wanted, but she was aware of the fact that one did not publicise the fact too widely, certainly not in sophisticated circles. Such circles wanted complexity, dysfunction and irony: there was no room for joy, celebration or pathos. But where was the FUN in that?)
Het idee dat volwassenen inherent niet van eenvoudige verhalen houden, kunnen misleid zijn. In werkelijkheid kunnen veel volwassenen verlangen naar verhalen waar goedheid heerst boven cynisme en wanhoop. Deze wens blijft vaak onuitgesproken, vooral in meer geavanceerde sociale instellingen, waar complexiteit en ironie voorrang hebben op vreugde en viering.
De auteur drukt een verlangen uit naar verhalen die eenvoudige overwinningen en emotionele diepte vieren. In omgevingen die prioriteit geven aan ingewikkelde verhalen gevuld met disfunctie, kan de opbeurende eenvoud van een goed versus kwaadaardig verhaal echter over het hoofd worden gezien. Dit roept de vraag op waar het plezier en de plezier in het vertellen van verhalen zijn gebleven, zo velen verlangen naar een terugkeer naar meer vreugdevolle verhalen.