Havin hield van genoeg en verloor genoeg, ik ben niet meer op zoek, gewoon open, niet langer proberen pijn te krijgen, maar proberen een zachte en stevige homein te zijn die echte dingen kunnen landen. Dit zijn de irritaties die in een parel wrijven. Dus we kunnen een tijdje bespreken. Ik voel me ook mee. Maar doe het zelden als het vierkant genoeg om te zien dat het een deur is. De eindeloze beraththat heeft geen adem
(Havin loved enough and lost enough,I'm no longer searching,just opening,no longer trying to make sense of painbut trying to be a soft and sturdy homein which real things can land.These are the irritationsthat rub into a pearl.So we can talk for a whilebut then we must listen,the way rocks listen to the sea.And we can churn at all that goes wrongbut then we must lay all distractionsdown and water every living seed.And yes, on nights like tonightI too feel along. But seldom do Iface it squarely enough to see that it's a doorinto the endless beraththat has no breather)
In deze reflectie deelt de auteur een reis van emotionele evolutie na het ervaren van liefde en verlies. Niet langer geconsumeerd door de noodzaak om antwoorden te zoeken op de pijn van het leven, benadrukken ze het belang van open zijn en het creëren van een verzorgende omgeving. Met deze benadering kunnen echte gevoelens zich vestigen en transformeren, net als irriterende stoffen die in parels veranderen. De auteur suggereert dat hoewel het waardevol is om uitdagingen te bespreken, luisteren en verbinden met de wereld even essentieel is.
Op nachten van eenzaamheid geeft de auteur toe dat hij zich verloren voelt, maar herkent deze emotionele toestand als een kans voor diepere reflectie. Ze beschrijven het als een deuropening om de uitgestrektheid van het bestaan te begrijpen, een adem die altijd aanwezig is maar vaak over het hoofd wordt gezien. Dit perspectief stimuleert een waardering voor de stille momenten en het belang van het verzorgen van persoonlijke groei en de behoeften van anderen.