Ziekenhuizen waren voor haar een aandenken Mori in bakstenen en mortel; Een vreselijke herinnering aan het onvermijdelijke einde dat naar ons allemaal kwam, maar waarvan ze vond dat het het beste werd genegeerd terwijl men verder ging met het leven van het leven.
(Hospitals were to her a memento mori in bricks and mortar; an awful reminder of the inevitable end that was coming to all of us but which she felt was best ignored while one got on with the business of life.)
In de roman "Tears of the Giraffe" door Alexander McCall Smith, beschouwt de hoofdrolspeler ziekenhuizen als symbolen van sterfelijkheid. Voor haar dienen deze structuren als grimmige herinneringen aan de dood en roepen ze een gevoel van angst op over het ultieme lot in afwachting van iedereen. Dit perspectief brengt haar ertoe te geloven dat het de voorkeur heeft om gedachten over het hoofd te zien als men navigeert door de dagelijkse uitdagingen en het plezier van het leven.
Haar reflectie op ziekenhuizen suggereert een diepere filosofische houding ten aanzien van sterfelijkheid; Terwijl ze zich bewust is van het onvermijdelijke einde, kiest ze ervoor zich te concentreren op leven in plaats van bij de dood te blijven. Deze keuze illustreert een gemeenschappelijke menselijke neiging om te voorkomen dat ongemakkelijke waarheden worden geconfronteerd om volledig in het huidige moment te gaan.