Hoe opgetogen zouden alle koningen, tsaren en führers uit het verleden zijn {en commissaren van het heden} om te weten dat censuur geen noodzaak is wanneer al het politieke discours de vorm aanneemt van een grap.
(How delighted would be all the kings, czars and führers of the past {and commissars of the present} to know that censorship is not a necessity when all political discourse takes the form of a jest.)
Neil Postman, in zijn boek 'Making onszelf tot de dood', reflecteert op het gemak van politieke controle wanneer het discours wordt gereduceerd tot entertainment. Hij suggereert dat historische en hedendaagse leiders, van koningen tot commissaris, voldoening zouden vinden om te begrijpen dat censuur verouderd wordt wanneer politieke discussies worden gedomineerd door humor en satire. Dit suggereert dat de ernst van de politieke dialoog wordt ondermijnd wanneer deze alleen wordt omgezet in grappen.
Het argument van Postman onderstreept een zorg voor de toekomst van het publieke discours, wat aangeeft dat de trivialisatie van ernstige onderwerpen kan leiden tot een gebrek aan kritisch denken onder de bevolking. Hij impliceert dat het mengen van entertainment met de politiek de behoefte aan onderdrukking kan overtreffen, omdat mensen meer betrokken raken bij de grap dan de inhoud van politieke kwesties, wat uiteindelijk de integriteit van democratie beïnvloedt.