We zijn allemaal, zoals Huxley zegt ergens, grote afkeerders, wat betekent dat niemand van ons de hele waarheid heeft, de tijd om het te vertellen als we geloofden dat we dat deden, of een publiek dat zo goedgelovig was om het te accepteren.
(We are all, as Huxley says someplace, Great Abbreviators, meaning that none of us has the wit to know the whole truth, the time to tell it if we believed we did, or an audience so gullible as to accept it.)
In "onszelf ter dood amuseren", reflecteert Neil Postman over het idee van Huxley dat mensen in wezen "grote afkorters" zijn. Dit idee suggereert dat individuen de hele waarheid niet kunnen begrijpen en dat zelfs als ze konden, ze de tijd missen om het volledig over te brengen. De complexiteit van de realiteit en de limieten van communicatie benadrukken onze strijd om de diepte van de waarheid vast te leggen.
Het commentaar van Postman geeft aan dat onze samenleving vaak belangeloos is in het volledige verhaal. In plaats daarvan presenteren we vereenvoudigde versies van de realiteit die het publiek gemakkelijk accepteert, en benadrukken we entertainment over een doordacht discours. Deze neiging om belangrijke waarheden af te kappen weerspiegelt een bredere culturele verschuiving die prioriteit geeft aan oppervlakkige betrokkenheid boven zinvol begrip.