Hoe weet je dat een geheel, levend, denkend ding misschien niet onzichtbaar en niet interpenetreert, precies staat waar je nu staat; aye, en daar in uw wrok staan? In uw meest eenzame uren vreest u niet dat u niet bang bent voor afluisteren? Houd vast, spreek niet! En als ik nog steeds het slimme van mijn geplette been voel, hoewel het nu zo lang is opgelost; Waarom mag u dan niet, timmerman, de vurige pijnen van de hel voor altijd en zonder lichaam voelen? Hah!
(How dost thou know that some entire, living, thinking thing may not be invisibly and uninterpenetratingly standing precisely where thou now standest; aye, and standing there in thy spite? In thy most solitary hours, then, dost thou not fear eavesdroppers? Hold, don't speak! And if I still feel the smart of my crushed leg, though it be now so long dissolved; then, why mayst not thou, carpenter, feel the fiery pains of hell for ever, and without a body? Hah!)
Het fragment uit "Moby-Dick" door Herman Melville roept diepgaande vragen op over het bestaan en de perceptie. Het suggereert de mogelijkheid dat ongeziene entiteiten naast ons bestaan en de perceptie van isolatie betwisten. De spreker dringt aan op een contemplatie van de ongeziene, veroorzakende gedachten over eenzaamheid en de aanwezigheid van waarnemers en nodigt lezers uit om te overwegen wat er net buiten hun perceptie op de loer ligt.
Bovendien onderzoekt de passage het idee van lijden en de blijvende aard van pijn. De spreker verwijst naar hun eigen fysieke kwelling en trekt een parallel aan het potentiële eeuwige lijden van anderen. Dit roept existentiële vragen op over de aard van pijn en bestaan en benadrukt dat zowel fysieke als metafysische ervaringen kunnen blijven hangen voorbij de waarneembare wereld, resonerend met angst voor ongezien lijden en het gewicht van de menselijke conditie.
