Ik ben als een middelmatige concertpianist geweest die voor een toon-dooffamilie speelde, die uit plichtsplicht applaudisseert in plaats van voor prestatie.
(I have been like a mediocre concert pianist playing in front of a tone-deaf family, who applaud out of duty rather than for accomplishment.)
In het boek 'The Extreem Successure Salesman's Club' van Chris Murray gebruikt de auteur een krachtige analogie om gevoelens van ontoereikendheid en gebrek aan erkenning uit te drukken. Hij vergelijkt zichzelf met een middelmatige concertpianist die optrad voor een gezin dat zijn inspanningen niet kan waarderen, en benadrukt het verschil tussen ware vaardigheden en de waardering van het publiek. Deze metafoor brengt de strijd over om validatie te zoeken in een...