Het spijt me, dacht ze. Maar ze zei niets. Ik kan je of iemand anders niet redden van donker zijn. Ze dacht aan Frank. Ik vraag me af of hij al dood is. Zei de verkeerde dingen; sprak uit de lijn. Nee, dacht ze. Op de een of andere manier houdt hij van Japs. Misschien identificeert hij zich met hen omdat ze lelijk zijn. Ze had Frank altijd verteld dat hij lelijk was. Grote poriën. Grote neus. Haar eigen huid was fijn gebreid, ongewoon zo. Is hij dood gevallen zonder mij? Een fink is een vink, een vorm van vogel. En ze zeggen dat vogels sterven.
(I'm sorry, she thought. But she said nothing. I can't save you or anybody else from being dark. She thought of Frank. I wonder if he's dead yet. Said the wrong things; spoke out of line. No, she thought. Somehow he likes Japs. Maybe he identifies with them because they're ugly. She had always told Frank that he was ugly. Large pores. Big nose. Her own skin was finely knit, unusually so. Did he fall dead without me? A fink is a finch, a form of bird. And they say birds die.)
Het personage reflecteert op haar onvermogen om anderen te redden en het gewicht van hun duisternis te voelen. Ze herinnert zich Frank en twijfelt aan zijn lot, erkende hun eerdere conflicten en haar harde woorden over zijn uiterlijk. Deze introspectie onthult haar tegenstrijdige emoties over schoonheid en identiteit, wat duidt op diepere verbindingen door gedeelde worstelingen en zelfperceptie.
Haar gedachten impliceren ook een breder commentaar op de menselijke conditie, wat aangeeft hoe mensen vaak troost vinden in gedeelde ervaringen, zelfs in hun pijn. De vermelding van een vogel symboliseert fragiliteit en verlies, en wijst op de onvermijdelijkheid van de dood. Deze passage legt de essentie van wanhoop en de complexe aard van relaties vast te midden van uitdagende tijden.