De verteller reflecteert op de leer van een mentor en benadrukt hoe deze lessen over de mensheid en relaties in zijn geest blijven hangen als verre herinneringen. De invloed van deze mentor, hoewel diepgaand, voelt enigszins verwijderd uit het huidige leven van de verteller, alsof deze helemaal tot een andere tijd behoort.

Hij erkent dat de verbindingen en individuen die aan deze leringen zijn geassocieerd uit zijn leven zijn verdwenen, hun contactgegevens verloren in de chaos van het verleden. Dit benadrukt een gevoel van nostalgie en de voorbijgaande aard van menselijke relaties, waardoor hij herinnert aan het belang van verbonden blijven met degenen die ons leven verrijken.