Ik liep naar de tv-set en zette het aan op een dood kanaalwitgeluid bij maximale decibel, een goed geluid om te slapen, een krachtig continu gesis om alles wat vreemd is te overstemmen.
(I walked over to the TV set and turned it on to a dead channel-white noise at maximum decibels, a fine sound for sleeping, a powerful continuous hiss to drown out everything strange.)
In "angst en walging in Las Vegas," vangt Hunter S. Thompson de surrealistische essentie van zijn ervaringen door levendige beelden en radicaal proza. De acties van de hoofdrolspeler weerspiegelen een verlangen om de chaos om hem heen te overstemmen, met behulp van de monotone witte ruis van een dood tv -kanaal als coping -mechanisme. Deze keuze benadrukt een retraite in de vergetelheid te midden van het tumult van zijn omgeving, en benadrukt de vervreemding en verwarring die in zijn reis heerst.
Het intense geluid dient als een metafoor voor de overweldigende en vaak bizarre aspecten van zijn realiteit. Door zich tot het dode kanaal te wenden, zoekt het personage troost door externe verstoringen, ter illustratie van de lengte die men zou kunnen vinden om vrede te vinden of te ontsnappen. Thompson's verhalende portretteert briljant de strijd tussen het willen confronteren van de realiteit en de verleiding om zich terug te trekken in lawaai en afleiding.