Ik stond buiten mezelf en probeerde die gordijnen te stoppen met spookvingers ... Ik ben een geest die wil wat elke geest wil-een lichaam-na de lange tijd die door geurloze steegjes van de ruimte bewoog waar geen leven is, alleen de kleurloze geen geur van de dood ... Niemand kan ademen en ruiken door roze convoluties van kokoschang met kristallen snot, tijdsfilters van vlees.
(I was standing outside myself trying to stop those hangings with ghost fingers... I am a ghost wanting what every ghost wants-a body-after the Long Time moving through odorless alleys of space where no life is, only the colorless no smell of death...Nobody can breath and smell it through pink convolutions of gristle laced with crystal snot, time shit and black blood filters of flesh.)
In dit fragment uit de "Naked Lunch" van William S. Burrough drukt de verteller gevoelens van onthechting en wanhoop uit en vergelijkt zichzelf met een geest die probeert in te grijpen in een tragische gebeurtenis. Deze beelden van spookachtige vingers suggereert een verlangen naar verbinding en invloed, terwijl hij ook zijn gevoel van machteloosheid benadrukt in een wereld doordrongen van dood en verval. De spookachtige aard van het tafereel roept een sterk bewustzijn van sterfelijkheid en de strijd om het bestaan op.
De beschrijving van de omgeving illustreert een sombere en surrealistische realiteit, gedomineerd door levenloosheid en groteske sensaties. Het gebruik van viscerale details, zoals "Crystal Snot" en "Black Blood", geeft een sterke afkeer van de fysieke wereld en een verlangen naar vitaliteit. Over het algemeen omvat de passage de thema's van isolatie, het verlangen naar een tastbaar bestaan en de spookachtige herinneringen aan een vorig leven, die een huiveringwekkend effect op de lezer produceren.