In "Naked Lunch", geeft William S. Burroughs zijn mening uit dat de primaire focus van een schrijver moet liggen op de onmiddellijke zintuiglijke ervaring op het moment van schrijven. Hij beschouwt zichzelf als louter een hulpmiddel voor het opnemen van deze ervaringen in plaats van een verteller gedreven door een samenhangende plot of traditionele verhalende structuur. Burroughs benadrukt de authenticiteit van het rechtstreeks vastleggen van rauwe gevoelens en gedachten die rechtstreeks in de geest van de schrijver voorkomen.

Door zichzelf te beschrijven als een "opnamepalent -instrument", distantieert hij zich van de rol van entertainer, waarbij hij een toewijding benadrukt om de diepten van de menselijke psyche te verkennen in plaats van lineaire verhalen te maken. Dit perspectief daagt conventionele verhalen uit en geeft prioriteit aan de authenticiteit van persoonlijke ervaring boven gestructureerde verhalende continuïteit.