In Joseph J. Ellis's boek 'The Quartet: Orchestrating the Second American Revolution, 1783-1789', betoogt hij dat James Madison het recht om wapens te dragen als contingent op de rol van iemand in de milities in plaats van een intrinsiek recht. Dit perspectief benadrukt de historische context waarin het recht om wapens te dragen werd begrepen als onderdeel van een collectieve verdedigingsstructuur. De interpretatie van Madison onderstreept het belang van burgerplicht en dienst bij het waarborgen van de nationale veiligheid.

Ellis contrasteert het standpunt van Madison met de uitspraak van het Hooggerechtshof van 2008 in Heller v. District of Columbia, die het recht heeft vastgesteld om wapens te dragen als een inherent en bijna onbeperkt individueel recht. Deze beslissing wijkt af van de oorspronkelijke bedoeling van Madison en roept vragen op over de evolutie van wapenrechten in Amerika, ter illustratie van een verschuiving van een collectieve verantwoordelijkheid naar een meer individualistische interpretatie van het tweede amendement.