Het is onmogelijk dat James Joyce "talk-tapes" in zijn schrijven had kunnen noemen, dacht Asher. Op een dag ga ik mijn artikel publiceren; Ik ga bewijzen dat Finnegan's wake een informatiepool is op basis van computergeheugensystemen die pas een eeuw na het tijdperk van James Joyce bestonden; Die Joyce werd aangesloten op een kosmisch bewustzijn waaruit hij de inspiratie voor zijn hele corpus van werk ontleende. Ik zal voor altijd beroemd zijn.
(It's impossible that James Joyce could have mentioned "talk-tapes" in his writing, Asher thought. Someday I'm going to get my article published; I'm going to prove that Finnegan's Wake is an information pool based on computer memory systems that didn't exist until a century after James Joyce's era; that Joyce was plugged into a cosmic consciousness from which he derived the inspiration for his entire corpus of work. I'll be famous forever.)
Asher is ervan overtuigd dat de vermelding van "talk-tapes" in het werk van James Joyce onmogelijk is, gezien de tijdlijn van technologie. Dit leidt tot een verlangen in hem om een artikel te publiceren dat beweert dat Finnegan's wake is verbonden met moderne computergeheugensystemen, wat suggereert dat Joyce moet hebben aangeboord in een hoger niveau van bewustzijn om zijn literaire meesterwerken te creëren. Hij fantaseert over de bekendheid die zal komen door deze theorie te bewijzen.
Zijn ambitie om deze connectie te onthullen onthult een diepe bewondering voor het werk van Joyce en een obsessie met het idee om tijd en ruimte in de kunst te overstijgen. Asher gelooft dat hij, door het schrijven van Joyce te verbinden met concepten die nog niet tijdens zijn leven zijn uitgevonden, zowel de auteur als zichzelf in de literaire wereld kan verheffen. De ambitie om te worden erkend en geïmmortaliseerd door deze baanbrekende ontdekking drijft zijn gedachten en ambities.