Het was in de jaren twintig, toen niemand tijd had om na te denken, dat ik een stilleven zag met een bloem die volmaakt voortreffelijk was, maar zo klein dat je hem echt niet kon waarderen.
(It was in the 1920s, when nobody had time to reflect, that I saw a still-life painting with a flower that was perfectly exquisite, but so small you really could not appreciate it.)
Dit citaat benadrukt de paradox van het waarderen van schoonheid te midden van chaos en haast. Ondanks het snelle tempo van het leven in de jaren twintig vond de spreker een moment van stilte om de delicate complexiteit van een klein bloemetje in een schilderij te observeren. Het herinnert ons eraan dat zelfs als het leven overweldigend aanvoelt, de tijd nemen om de subtiele details te observeren tot diepgaande waardering en inzicht kan leiden. Er is een zachte aanmoediging om te vertragen en schoonheid te vinden in kleine, vaak over het hoofd geziene elementen, die een bron van rust kunnen zijn te midden van drukke tijden.
