Patti Smith reflecteert op de aard van kunst en publieke receptie, en merkt op dat kunstenaars hun werk moeten voortzetten, ongeacht het publiek dat ze aantrekken. Ze benadrukt dat de inspanningen vaak onopgemerkt blijven, zoals te zien in haar poëzie en muziek, met slechts een klein publiek dat hen waardering. Ze erkent echter ook de vreugde die komt wanneer iemands werk wordt herkend en omarmd door het publiek, en benadrukt de dubbele aspecten van de reis van een kunstenaar.

Het idee dat het succes aanpakt dat succes een kunstenaar kan corrumperen, daagt Smith dit perspectief uit. Ze beweert vol vertrouwen dat het behalen van succes niet afbreuk moet doen aan de integriteit of missie van een kunstenaar. Haar gepassioneerde reactie onderstreept haar toewijding aan authenticiteit en de overtuiging dat kunstenaars de populariteit of toejuiching niet mogen schuwen, ongeacht hun genre of initiële bedoeling.