Een schrijver of een andere kunstenaar kan niet verwachten om te worden omarmd door de mensen. Ik heb platen gedaan waar het leek alsof niemand naar hen luisterde. Je schrijft poëzieboeken die misschien 50 mensen lezen. En je blijft gewoon je werk doen omdat het moet, omdat het jouw roeping is. Maar het is prachtig om door de mensen te worden omarmd. Sommige mensen hebben tegen me gezegd, nou, denk je niet dat dat soort succes er een bederft als kunstenaar? Als je een punk -rocker bent, wil je geen hitrecord hebben ... En ik zeg tegen hen, fuck you!
(A writer or any artist can't expect to be embraced by the people. I've done records where it seemed like no one listened to them. You write poetry books that maybe 50 people read. And you just keep doing your work because you have to, because it's your calling. But it's beautiful to be embraced by the people. Some people have said to me, Well, don't you think that kind of success spoils one as an artist? If you're a punk rocker, you don't want to have a hit record… And I say to them, Fuck you!)
Patti Smith reflecteert op de aard van kunst en publieke receptie, en merkt op dat kunstenaars hun werk moeten voortzetten, ongeacht het publiek dat ze aantrekken. Ze benadrukt dat de inspanningen vaak onopgemerkt blijven, zoals te zien in haar poëzie en muziek, met slechts een klein publiek dat hen waardering. Ze erkent echter ook de vreugde die komt wanneer iemands werk wordt herkend en omarmd door het publiek, en benadrukt de dubbele aspecten van de reis van een kunstenaar.
Het idee dat het succes aanpakt dat succes een kunstenaar kan corrumperen, daagt Smith dit perspectief uit. Ze beweert vol vertrouwen dat het behalen van succes niet afbreuk moet doen aan de integriteit of missie van een kunstenaar. Haar gepassioneerde reactie onderstreept haar toewijding aan authenticiteit en de overtuiging dat kunstenaars de populariteit of toejuiching niet mogen schuwen, ongeacht hun genre of initiële bedoeling.