Het zou een ernstige fout zijn om Billy Graham of een andere televisierevival te beschouwen als Jonathan Edwards of Charles Finney. Edwards was een van de meest briljante en creatieve geesten ooit geproduceerd door Amerika. Zijn bijdrage aan de esthetische theorie was bijna net zo belangrijk als zijn bijdrage aan de theologie. Zijn interesses waren meestal academisch; Hij bracht elke dag lange uren door in zijn studie. Hij sprak niet extreem met zijn publiek. Hij las zijn preken, die strak breien en nauw beredeneerde exposities van theologische doctrine
(It would be a serious mistake to think of Billy Graham or any other television revivalist as a latter-day Jonathan Edwards or Charles Finney. Edwards was one of the most brilliant and creative minds ever produced by America. His contribution to aesthetic theory was almost as important as his contribution to theology. His interests were mostly academic; he spent long hours each day in his study. He did not speak to his audiences extemporaneously. He read his sermons, which were tightly knit and closely reasoned expositions of theological doctrine)
Neil Postman betoogt dat het een belangrijke fout is om moderne televisie -revivalisten zoals Billy Graham gelijk te stellen met historische figuren zoals Jonathan Edwards of Charles Finney. Edwards, beschouwd als een van Amerika's meest diepgaande intellectuelen, was niet alleen een theoloog, maar leverde ook substantiële bijdragen aan de esthetische theorie. Zijn benadering van prediking was methodisch en wetenschappelijk, vaak met langdurige, zorgvuldig vervaardigde preken die hij leest uit notities in plaats van extemporeus te leveren.
Postman benadrukt dat Edwards uitgebreide uren besteedde aan academische bezigheden en intellectueel onderzoek. Dit contrasteert scherp met de stijl van hedendaagse revivalisten, die vaak prioriteit geven aan entertainment boven rigoureus theologisch discours. Door de verschillen in benadering en substantie tussen deze figuren te erkennen, benadrukt de postman de evolutie van het publieke discours van ernstige theologische contemplatie tot een entertainmentgericht model.