Het basisaxioma moet worden gevolgd door zowel individuen als geweldige landen, door verliezers en winnaars. We hebben de werkbaarheid van het axioma in Vietnam, in Bangladesh, in Biafra, in Palestijnse vluchtelingenkampen aangetoond in onze eigen getto . Dit is het: negeer pijn.
(Its basic axiom is to be followed by individuals as well as great nations, by Losers and Winners alike. We have demonstrated the workability of the axiom in Vietnam, in Bangladesh, in Biafra, in Palestinian refugee camps, in our own ghettos, in our migrant labor camps, on our Indian reservations, in our institutions for the defective and the deformed and the aged. This is it: Ignore agony.)
Het citaat van Kurt Vonnegut Jr.'s "Wampeters, Foma en Granfalloonons" weerspiegelt een krachtige maar verontrustende menselijke toestand waar het lijden van anderen, of individuen of naties vaak over het hoofd worden gezien. Door te stellen dat dit axiom van toepassing is op zowel 'verliezers als winnaars', benadrukt Vonnegut een universele neiging om pijn en ontberingen te negeren, ongeacht iemands sociale status of succes. Deze houding komt voor in verschillende wereldwijde contexten, zoals door oorlog verscheurde landen, vluchtelingenkampen en gemarginaliseerde gemeenschappen, wat een moreel falen in menselijke empathie en bewustzijn benadrukt.
Dit idee van "negeren van pijn" suggereert een aanzienlijk onthechting in maatschappelijke en individuele reacties op lijden. Vonnegut geeft een overzicht van verschillende plaatsen en groepen, van Vietnam tot Indiase reservaten, waarbij pijn vaak opzij wordt geborsteld. Deze observatie daagt lezers uit om na te denken over de maatschappelijke normen die dergelijke onverschilligheid kunnen aanhouden. Door de aandacht te vestigen op deze genegeerde worstelingen, nodigt Vonnegut ons uit om onze eigen perspectieven op lijden en onze verantwoordelijkheid tegenover degenen in nood te heroverwegen, en dringt aan op een verschuiving van apathie naar bewustzijn en compassie.