Veel van dat geld ging naar grote graanproducenten. Dezelfde Republikeinse senatoren van landbouwstaten die zeiden dat ze de overheidsuitgaven van bijna elke soort verafschuwden, werden radicale socialisten toen het gesprek zich richtte op hand -outs voor grote graanproducenten. Het geld volgt de politieke macht van de kiesdistricten
(lot of that money went to big grain producers. The same Republican senators from farm states who said they abhorred government spending of almost any sort became radical socialists when the conversation turned to handouts to big grain producers. The money follows the political power of the constituencies)
In "The Fifth Risk", onderzoekt Michael Lewis hoe overheidsuitgaven vaak de belangen van krachtige politieke kiesdistricten weerspiegelen. Hij benadrukt een paradox waar Republikeinse senatoren, meestal tegenover de overheidsuitgaven, substantiële financiële hulp voor grote graanproducenten ondersteunen. Dit duidt op een verschuiving in hun houding als het gaat om financiële steun voor industrieën in hun thuisstaten, wat de complexiteit van politieke motivaties onthult.
Deze dynamische onderstreept hoe financiering vaak gericht is op mensen met politieke invloed, wat suggereert dat economisch beleid niet alleen gaat over fiscale verantwoordelijkheid, maar ook over catering voor de eisen van belangrijke kiezersbases. De focus op het subsidiëren van grote landbouwbedrijven toont de verwevenheid van politieke macht en financiële besluitvorming binnen overheidssystemen.