McGovern maakte een aantal domme fouten, maar in context lijken ze bijna frivool in vergelijking met de dingen die Richard Nixon elke dag van zijn leven doet, met opzet, als een kwestie van beleid en een perfecte uitdrukking van alles waar hij voor staat. Jesus! Waar zal het eindigen? Hoe laag moet je in dit land buigen om president te worden?
(McGovern made some stupid mistakes, but in context they seem almost frivolous compared to the things Richard Nixon does every day of his life, on purpose, as a matter of policy and a perfect expression of everything he stands for.Jesus! Where will it end? How low do you have to stoop in this country to be President?)
In "Fear and Loathing on the Campaign Trail '72", reflecteert Hunter S. Thompson tijdens de verkiezingen op het politieke landschap, met name gericht op George McGovern en Richard Nixon. Thompson suggereert dat terwijl McGovern enkele twijfelachtige keuzes heeft gemaakt, deze fouten klein lijken wanneer ze worden afgewisseld met de opzettelijke en systemische acties van Nixon. Hij betoogt dat het gedrag van Nixon een verontrustende benadering van het bestuur belichaamt en een donkere kant van politiek leiderschap onthult.
Het commentaar van Thompson roept kritische vragen op over de morele normen en verwachtingen van degenen die aan de macht zijn. Hij drukt ongeloof uit op de lengte waarop politici moeten gaan om het presidentschap te verkrijgen en te behouden, wat een doordringende corruptie suggereert die de integriteit van de Amerikaanse politiek in twijfel trekt. Zijn schrijven vangt het tumultueuze karakter van de campagne en benadrukt de spanning tussen de twee kandidaten als symbolisch voor een groter maatschappelijk probleem.