MMA Ramoswe schaduwde haar ogen met een hand. Alles dat werkte, mijmerde ze. En nu haalde dit. MMA POTSANE haalde haar schouders op. Maar dat is altijd waar, MMA, zei ze. Zelfs Gaborone. Kijk naar al die gebouwen. Hoe weten we dat Gaborone er over vijftig jaar nog steeds zal zijn? Hebben de mieren hun plannen voor Gaborone ook niet gekregen? MMA Ramotswe glimlachte. Het was een goede manier om het te zeggen. Al onze menselijke inspanningen zijn zo, dacht ze, en het is alleen omdat we te onwetend zijn om het te realiseren, of te vergeetachtig zijn om het te onthouden, dat we het vertrouwen hebben om iets te bouwen dat bedoeld is om lang mee te gaan.
(Mma Ramoswe shaded her eyes with a hand.All that work, she mused. And now this.Mma Potsane shrugged her shoulders. But that is always true, Mma, she said. Even Gaborone. Look at all those buildings. How do we know that Gaborone will still be there in fifty years' time? Have the ants not got their plans for Gaborone as well?Mma Ramotswe smiled. It was a good way of putting it. All our human endeavors are like that, she reflected, and it is only because we are too ignorant to realize it, or are too forgetful to remember it, that we have the confidence to build something that is meant to last.)
MMA Ramoswe reflecteert op haar harde werk terwijl ze haar omgeving observeert en zich realiseert dat alle menselijke inspanningen tijdelijk kunnen zijn. MMA Potsane biedt een pragmatisch gezichtspunt, wat suggereert dat Gaborone, net zoals ze onzeker zijn over de toekomst van hun stad, het misschien niet kan volhouden. De aanwezigheid van mieren symboliseert de onvoorspelbare aard van het bestaan en de vooruitgang.
MMA Ramotswe vindt in deze gedachten troost en erkent dat de mensheid vaak bouwt met een gevoel van duurzaamheid ondanks de onvermijdelijke veranderingen. Ons vertrouwen in het creëren van duurzame structuren komt voort uit onze onwetendheid of vergeetachtigheid over de plannen van de natuur, waardoor ze zich herinnert aan de kwetsbaarheid van onze prestaties.