Mevrouw Moffat had haar hand genomen, voor comfort, en ze hadden daar een tijdje in stilte gezeten. Soms leek het alsof de wereld zelf was gebroken, dat er iets mis was met ons allemaal, iets gebroken op zo'n manier dat het misschien niet weer in elkaar wordt gezet; Maar het vasthouden van handen, menselijke hand in menselijke hand, zou kunnen helpen, zou de wereld minder gebroken kunnen laten lijken.
(Mrs. Moffat had taken her hand, for comfort, and they had sat there in silence for a while. Sometimes it seemed as if the world itself was broken, that there was something wrong with all of us, something broken in such a way that it might not be put together again; but the holding of hands, human hand in human hand, could help, could make the world seem less broken.)
In "The Miracle at Speedy Motors" van Alexander McCall Smith biedt mevrouw Moffat comfort door iemands hand vast te houden, waardoor de verbinding symboliseert temidden van gevoelens van wanhoop. De hoofdrolspelers reflecteren op de gebroken staat van de wereld, en voelen iets onherstelbaar misselijk in zichzelf en de samenleving. Deze eenvoudige handeling van handanden dient echter als een herinnering dat menselijke verbinding gevoelens van verbrokenheid kan verlichten.
Het moment onderstreept het belang van gezelschap in tijden van nood. Zelfs wanneer de wereld hopeloos gefragmenteerd voelt, kan de warmte van fysieke aanraking een gevoel van troost en hoop creëren, wat suggereert dat we door onze interacties de emotionele wonden kunnen herstellen die we allemaal delen.