Er waren momenten waarop een verontschuldiging het beste was, dacht ze, zelfs als iemand echt niets had om zich voor te verontschuldigen. Als alleen mensen eerder sorry zouden zeggen in plaats van later, geloofde MMA Ramotswe, veel onenigheid en ongeluk konden worden vermeden. Maar dat was niet de manier waarop mensen waren. Zo vaak stond trots in de weg van verontschuldiging, en toen, toen iemand klaar was om sorry te zeggen, was het al te laat.
(There were times when an apology was best, she thought, even when one really had nothing to apologise for. If only people would say sorry sooner rather than later, Mma Ramotswe believed, much discord and unhappiness could be avoided. But that was not the way people were. So often pride stood in the way of apology, and then, when somebody was ready to say sorry, it was already too late.)
MMA Ramotswe reflecteert op de waarde van verontschuldigen, wat suggereert dat een eenvoudige "sorry" soms verdere onenigheid kan voorkomen, zelfs wanneer een persoon zich ongerechtvaardigd voelt in zijn spijt. Ze gelooft dat vroege excuses kunnen helpen om misverstanden en ongeluk bij mensen te voorkomen, vooral in een samenleving waar trots vaak open communicatie belemmert.
Ondanks haar inzichten, realiseert ze zich dat veel mensen worstelen met het verontschuldigen van excuses. Tegen de tijd dat ze zich geneigd voelen om spijt uit te drukken, is het vaak te laat, en de kans op verzoening kan zijn verstreken, waardoor een aanhoudend gevoel van onenigheid achterblijft.