Loop nooit over een schrijver, zei ik tegen mezelf, tenzij je er zeker van bent dat hij ons niet achter je kan opstaan. Als je hem gaat verbranden, zorg er dan voor dat hij dood is. Want als hij leeft, zal hij praten: praten in schriftelijke vorm, op de gedrukte, permanente pagina.
(Never walk over a writer, I said to myself, unless you're positive he can't rise us behind you. If you're going to burn him, make sure he's dead. Because if he's alive, he will talk: talk in written form, on the printed, permanent page.)
In het fragment van Philip K. Dick's Radio Free Albemuth reflecteert de verteller over de kracht en veerkracht van schrijvers. De boodschap benadrukt dat het onderschatten van een schrijver een ernstige fout kan zijn, omdat ze het vermogen hebben om door hun werk te beïnvloeden en te communiceren. De waarschuwende toon suggereert dat men voorzichtig moet zijn om de stem van een schrijver niet te onderdrukken, omdat deze weer door hun geschriften kan stijgen.
Bovendien benadrukt de passage de duurzaamheid van de woorden van een schrijver. Zelfs als men probeert ze het zwijgen op te leggen, als de schrijver leeft, zullen hun gedachten en ideeën onvermijdelijk een manier vinden om op de pagina te worden uitgedrukt. Dit dient als een herinnering dat literatuur een blijvende impact heeft en kan blijven resoneren lang nadat het is geschreven, de geest en gedachten van de schrijver voor altijd belichamen.