In Philip K. Dick's "Radio Free Albemuth" ervaart de verteller een diepgaande verschuiving in perceptie terwijl hij de over het hoofd gezien schoonheid in de weggegooide items van de straten observeert. Wat ooit leek alsof louter afval verandert in een kunstzinnige regeling, waardoor een diepere verbinding met de omgeving wordt onthuld. Deze verschuiving in perspectief stelt hem in staat om de visuele poëzie in de afgeplatte bierblikjes, papieren en ander puin te zien, wat suggereert dat schoonheid op de meest onverwachte plaatsen kan worden gevonden.
Dit moment van duidelijkheid illustreert hoe iemands standpunt de realiteit kan veranderen en benadrukt de onderlinge verbondenheid van alle dingen, zelfs afval. Het geslepen visie van de verteller stelt hem in staat om een "beeldtaal" waar te nemen die door de chaos van het stadsleven wordt gesproken. Door deze ervaring nodigt Dick lezers uit om hun dagelijkse omgeving te heroverwegen en het potentieel voor schoonheid te herkennen dat in hen bestaat, en dringt er bij ons op aan om dichterbij te kijken en betekenis te vinden in het alledaagse.