Niemand vindt het leuk om te tonen, "zei Isabel. Maar toen dacht ze: sommigen doen dat, en dus voegde ze eraan toe:" Behalve acteurs. En narcisten.
(Nobody enjoys being on display," said Isabel. But then she thought: Some do, and so she added, "Except actors. And narcissists.)
Isabel reflecteert op het ongemak dat veel mensen voelen wanneer ze in het middelpunt van de belangstelling staan, wat suggereert dat te zien zijn over het algemeen onaangenaam is. Ze erkent echter dat er uitzonderingen zijn op dit sentiment.
Sommige individuen, zoals acteurs en narcisten, gedijen in de schijnwerpers. De gedachte van Isabel illustreert de dualiteit van menselijk gedrag ten opzichte van de aandacht, en benadrukt hoe bepaalde persoonlijkheden het kunnen uitzoeken, terwijl anderen er vanaf schuwen.