De roman "The Bone Clocks" van David Mitchell onderzoekt de vage grenzen tussen fictie en realiteit, waarbij hij vooral benadrukt hoe non-fictie op fictie kan lijken. Het samenspel van waarheid en verbeelding daagt lezers uit om hun begrip van verhaal en authenticiteit te heroverwegen. Mitchell's verhalen verweven verschillende perspectieven en tijdsperioden met elkaar, waardoor een rijk tapijt ontstaat dat de complexiteit van de menselijke ervaring weerspiegelt.

Het citaat 'Non-fictie die naar fictie ruikt, is geen van beide' dient als een aangrijpende herinnering dat wanneer feitelijke verhalen fictieve elementen overnemen, ze hun essentie verliezen. Dit benadrukt het belang van het herkennen van het onderscheid tussen fantasierijke verhalen en feitelijke berichtgeving, en spoort ons aan om de waarheid te onderscheiden in wat we consumeren, zowel in de literatuur als in het leven.