Het citaat weerspiegelt een aangrijpend besef over de aard van tijd en leven. De spreker observeert hun kinderen en herkent ze als vluchtige momenten in een groter, steeds veranderend verhaal, verwant aan figuren in een lantaarnshow die even boeien maar niet permanent zijn. Deze metafoor illustreert hoe de vergankelijkheid van het leven een illusie van stabiliteit en continuïteit kan creëren, waardoor het moeilijk is om de onvermijdelijkheid van verandering te erkennen.

Door zijn kinderen te vergelijken met kunstzinnige projecties, benadrukt de auteur de bitterzoete aard van het ouderschap - die elk moment in de loop van elk moment worstelt met het begrip dat alles tijdelijk is. Dit besef kan een diepgaande waardering oproepen voor het heden, waarbij individuen worden aangespoord om de schoonheid van vluchtige momenten te omarmen, ondanks de meedogenloze verloop van de tijd.