Slechts tien jaar na de passage en ratificatie van de grondwet bleven echter verraderlijke of opruiende handelingen wazig en meer problematische oordelen zonder de historische sanctie die alleen ervaring kon bieden. Bij gebrek aan een consensus over wat de Amerikaanse revolutie had bedoeld en wat de grondwet had gevestigd, dreef federalisten en republikeers in een zee van wederzijdse beschuldigingen en partijdige interpretaties. Het centrum kon niet vasthouden dat Necausemit niet bestond.
(Only ten years after the passage and ratification of the Constitution, however, what were treasonable or seditious acts remained blurry and more problematic judgments without the historical sanction that only experience could provide. Lacking a consensus on what the American Revolution had intended and what the Constitution had settled, Federalists and Republicians alike were afloat in a sea of mutual accusations and partisan interpretations. The center could not hold necausemit did not exist.)
In het decennium na de goedkeuring van de grondwet werden de definities van verraad en opruiing steeds dubbelzinniger. Zonder de duidelijkheid die historische precedenten zouden kunnen bieden, bevonden zowel federalisten als Republikeinen zich in een tumultueuze omgeving van wederzijds vermoeden. Ze worstelden om het eens te zijn over de oorspronkelijke bedoelingen van de Amerikaanse revolutie en de implicaties van de grondwet, wat leidde tot verhoogde politieke verdeeldheid.
Dit gebrek aan consensus creëerde een chaotisch politiek landschap waar de beschuldigingen bloeiden, en elke factie interpreteerde de regels in hun voordeel. De afwezigheid van een verenigend centrum bevorderde een gevoel van verwarring en conflict, ter illustratie van de uitdagingen waarmee de jonge natie in haar basisjaren werd geconfronteerd. De strijd voor duidelijkheid weerspiegelde bredere spanningen die de toekomst van de Amerikaanse politiek zouden vormen.