In Saxe-Coburg Street stond ze even stil en keek naar de tuinen. Hij kuste me, dacht ze. Hij maakte de verhuizing; Ik deed het niet. De gedachte was overweldigend en investeerde de dagelijkse wereld om haar, de wereld van het plein, van bomen, van mensen die voorbij liepen, met een nieuwsgierige gloed, een chiaroscuro die alles kostbaar maakte. Het was het gevoel, stelde ze zich voor, dat had toen iemand een visie kreeg. Alles wordt veranderd, wordt meer gezegend, waardoor de nederigste omgeving een heilige plaats wordt.
(Out in Saxe-Coburg Street she stood still for a moment and looked at the gardens. He kissed me, she thought. He made the move; I didn't. The thought was an overwhelming one and invested the everyday world about her, the world of the square, of trees, of people walking by, with a curious glow, a chiaroscuro which made everything precious. It was the feeling, she imagined, that one had when one vouchsafed a vision. Everything is changed, becomes more blessed, making the humblest of surroundings a holy place.)
In Saxe-Coburg Street pauzeert de hoofdrolspeler om na te denken over een recent intiem moment, waar ze zich een kus herinnert die is geïnitieerd door de man waar ze aan denkt. Deze realisatie doordrenkt haar alledaagse omgeving - de tuinen, bomen en voorbijgangers - met een nieuwe betekenis, het gewone transformeren in iets buitengewoons en kostbaars.
Haar gevoelens creëren een opvallend contrast, een chiaroscuro -effect op haar omgeving, waardoor zelfs de...