In de jaren na de Amerikaanse revolutie werd de Bill of Rights een essentieel symbool in het Amerikaanse culturele landschap. In de loop van de tijd is het aanzienlijk belang geworden, vaak gezien als een fundamenteel element van de Amerikaanse democratie. Tijdens zijn creatie werd de rol echter anders waargenomen; Het diende voornamelijk als een slotverklaring voor een bredere inspanning om de idealen van de revolutie op nationaal niveau opnieuw te definiëren.

Joseph J. Ellis benadrukt dat voor cijfers als James Madison de Bill of Rights niet de centrale focus was, maar eerder een noodzakelijk aanhangsel dat de campagne afbonk om een ​​uniforme nationale identiteit na de revolutie te verwoorden. Dit perspectief onderstreept de historische context van het wetsvoorstel en de evolutie ervan in een gerespecteerde onderdeel van de Amerikaanse identiteit door de eeuwen heen.