Mensen zeggen: 'Zelfmoord is egoïsme.' Beroepskerkmensen als Pater gaan nog een stap verder en plegen een laffe aanval op de levenden. Oafs beargumenteren deze misleidende lijn om verschillende redenen: om beschuldigende vingers te ontwijken, om indruk te maken op het publiek met je mentale vezels, om woede te uiten, of gewoon omdat je niet het noodzakelijke lijden hebt om te sympathiseren. Lafheid heeft er niets mee te maken; zelfmoord vergt veel moed. Japanners hebben het juiste idee. Nee, wat egoïstisch is, is van iemand anders eisen dat hij een ondraaglijk bestaan leidt, alleen maar om families, vrienden en vijanden een beetje zelfonderzoek te besparen.
(People pontificate, "Suicide is selfishness." Career churchmen like Pater go a step further and call in a cowardly assault on the living. Oafs argue this specious line for varying reason: to evade fingers of blame, to impress one's audience with one's mental fiber, to vent anger, or just because one lacks the necessary suffering to sympathize. Cowardice is nothing to do with it - suicide takes considerable courage. Japanese have the right idea. No, what's selfish is to demand another to endure an intolerable existence, just to spare families, friends, and enemies a bit of soul-searching.)
De uitspraak dat "zelfmoord egoïstisch is" wordt bekritiseerd als een manier voor mensen, vooral religieuze figuren, om hun verantwoordelijkheid af te schuiven en de diepgaande strijd achter dergelijke beslissingen te vermijden. Het wordt vaak beargumenteerd door degenen die de empathie missen die voortkomt uit persoonlijk lijden, die kracht of emotionele helderheid proberen uit te stralen, terwijl ze de complexiteit van mentale angst over het hoofd zien. Dergelijke opvattingen dienen, in plaats van na te denken over de pijn die ermee gepaard gaat, feitelijk meer hun eigen behoeften dan het begrip van het individu dat aan zelfmoordgedachten lijdt.
Bovendien wordt de bewering dat zelfmoord een daad van lafheid is, betwist. Er is enorme moed voor nodig om levensbeëindigende keuzes onder ogen te zien, in tegenstelling tot het idee dat het een laffe ontsnapping is. De auteur suggereert dat het ware egoïsme ligt in het erop aandringen dat iemand ondraaglijke pijn verdraagt ter wille van troost voor anderen. Het weerspiegelt een gebrek aan bewustzijn over de diepte van wanhoop die tot zelfmoord kan leiden, en pleit in plaats daarvan voor een meer medelevende visie die het lijden van het individu erkent in plaats van maatschappelijke oordelen op zijn keuzes te projecteren.
