De wetenschap heeft zoveel macht bereikt dat de praktische limieten duidelijk beginnen te zijn. Grotendeels door wetenschap leven miljarden van ons in één kleine wereld, dicht verpakt en intercommunicerend. Maar wetenschap kan ons niet helpen om te beslissen wat we met die wereld moeten doen, of hoe we kunnen leven. De wetenschap kan een kernreactor maken, maar het kan ons niet vertellen deze niet te bouwen. De wetenschap kan pesticide maken, maar kan ons niet vertellen het niet te gebruiken.
(Science has attained so much power that its practical limits begin to be apparent. Largely through science, billions of us live in one small world, densely packed and intercommunicating. But science cannot help us decide what to do with that world, or how to live. Science can make a nuclear reactor, but it cannot tell us not to build it. Science can make pesticide, but cannot tell us not to use it.)
In het 'Jurassic Park' van Michael Crichton, reflecteert de auteur over de enorme kracht van wetenschap en de beperkingen die daarbij horen. Hoewel wetenschappelijke vooruitgang de mensheid in staat heeft gesteld om te gedijen binnen een verbonden wereldwijde gemeenschap, dicteren ze geen morele of ethische keuzes. De wetenschap biedt hulpmiddelen en mogelijkheden die de wereld aanzienlijk kunnen beïnvloeden, zoals kernreactoren en pesticiden, maar het mist de begeleiding om te bepalen hoe we die hulpmiddelen op een verantwoorde manier moeten gebruiken.
Dit kritische perspectief op de wetenschap suggereert dat de verantwoordelijkheid voor besluitvorming bij de mensheid ligt in plaats van de wetenschappelijke methoden zelf. Terwijl we blijven innoveren en de grenzen verleggen van wat de wetenschap kan creëren, wordt de noodzaak van ethische overwegingen in onze keuzes steeds belangrijker. Crichton benadrukt dat met grote macht grote verantwoordelijkheid komt en lezers aanspoort na te denken over de implicaties van hun wetenschappelijke vooruitgang.