In "Charlotte Gray" van Sebastian Faulks komt de hoofdrolspeler tot een diepe realisatie over de aard van veroudering en volwassenheid. Ze erkent dat wat de samenleving labelt als volwassenheid gewoon een illusie kan zijn, een constructie die de vreugde beperkt die je kunt ervaren naarmate ze ouder worden. In plaats van wijsheid en vervulling te verkrijgen, voelt ze dat het verstrijken van de tijd alleen dient om de geneugten van het leven weg te strippen, de een na de andere.

Dit perspectief daagt de conventionele opvattingen over veroudering uit, wat suggereert dat het meer zou kunnen gaan over verlies dan over groei. Het idee dat volwassenheid groter geluk brengt, wordt ondermijnd door haar ervaringen, wat aanleiding geeft tot een herevaluatie van maatschappelijke verwachtingen rond de leeftijd. Uiteindelijk onthullen haar inzichten een ontmoedigende waarheid over de beperkingen opgelegd door chronologische leeftijd.