Ze maakt een stenen gezicht, laat haar stem een octaaf vallen.-niet. Nee. Mijn naam is Joe Pitt en ik doe geen gek, ik wil het niet doen en ik zal niet eens luisteren omdat ik niets goed weet als ik het heb en ik liever helemaal verpest en tragisch ben en mensen pijn kan doen.
(She makes a stone-face, drops her voice an octave.-No. No. No. My name is Joe Pitt and I don't do nuthin' I don't want to do and I won't even listen because I don't know a good thing when I have it and I'd rather be all fucked up and tragic and go hurt people.)
Het personage drukt een diepgaande innerlijke onrust uit, toont een houding met een stenen gezicht en laat haar stem zakken om ernst over te brengen. Ze beweert haar identiteit stevig als Joe Pitt en verwerpt alle verplichtingen om te voldoen aan de verwachtingen of verlangens van anderen. Haar verklaring benadrukt een verzet tegen het begrijpen van wat gunstig is voor haar leven, met een neiging tot zelfvernietiging en chaos over geluk.
Dit perspectief weerspiegelt een diepere worsteling met persoonlijke keuzes en consequenties, waardoor een personage wordt onthuld dat zich bewust is van haar mislukkingen, maar ervoor kiest om een tragisch bestaan te omarmen. De weigering van Joe Pitt om de "goede dingen" in het leven te erkennen onderstreept een thema van vervreemding en de pijn van zelf-sabotage, ter illustratie van een complexe emotionele toestand die resoneert in het verhaal.