Ook zij zag eruit als een gewone dame, die in de wereld woonde- leek er niet bijzonder bij of opgewonden of fantastisch. Maar die kip, badend in tijm en boter- ik had nog nooit een kip geproefd die zo'n hartige warmte had, een smaak die ik alleen passend kon identificeren als de smaak van kip. Op de een of andere manier voelde eten in haar handen zich herkend. Spinazie werd spinazie- met de zorg van een goede boerderij, zout, de hitte en haar aandacht, leek het te ontspannen in zijn lommerrijke, brede zelf. Knoflook in beslag genomen op zijn levendige aard. Tomaten smaakte zo inhoudelijk als rundvlees.
(She too looked like a regular lady, living in the world- didn't seem particularly with it or excitable or stellar. But that chicken, bathed in thyme and butter- I hadn't ever tasted a chicken that had such a savory warmth to it, a taste I could only suitably identify as the taste of chicken. Somehow, in her hands, food felt recognized. Spinach became spinach- with a good farm's care, salt, the heat and her attention, it seemed to relax into its leafy, broad self. Garlic seized upon its lively nature. Tomatoes tasted as substantive as beef.)
Het personage in Aimee Bender's "The bijzondere droefheid van citroencake" lijkt een gewone vrouw, zonder opmerkelijke eigenschappen. Toch onthult haar koken een andere dimensie, met name haar kip, die, doordrenkt met tijm en boter, een rijke, geruststellende smaak belichaamt die diep herkenbaar is als kip. Dit suggereert een diepere verbinding met voedsel, waar zelfs de eenvoudigste ingrediënten onder haar zorg transformeren.
Haar benadering van voedsel gaat verder dan alleen bereiden; Hiermee kan elk ingrediënt op zichzelf staan. Spinazie, wanneer behandeld met aandacht en kruiden, wordt volledig zichzelf, terwijl knoflook zijn levendige kwaliteiten benadrukt. Dit perspectief verheft de dagelijkse groenten en maakt tomaten zo rijk als vlees smaken, met een uniek begrip van smaken en hun potentieel wanneer het is gemaakt met liefde en vaardigheden.
