Ze zou willen dat het lijden van Afrika werd opgelucht, wettelijk uit het bestaan ​​zou worden, maar het leek erop dat dit nooit zou zijn, want fundamentele oneerlijkheid leek een toestand van het menselijk leven te zijn. Er waren rijst, er waren arm; En hoewel men zou kunnen achterhalen tegen het onrecht dat mensen arm hield, leek het erop dat deze koppig waren tot het punt van verankering. En in de tussentijd, in afwachting van gerechtigheid, of gewoon op een kans, wat zou iemand tegen de armen kunnen zeggen, die maar één leven had, een korte periode van tijd, en hun korte levensmoment in ontbering doorbrachten?

---

(She would have wished for the suffering of Africa to be relieved, to be legislated out of existence, but it seemed that this would never be, for fundamental unfairness seemed to be a condition of human life. There were rice, there were poor; and whilst one might rail against the injustices which kept people poor, it seemed that these were stubborn to the point of entrenchment. And in the meantime, whilst waiting for justice, or just for a chance, what could one say to the poor, who had only one life, one brief spell of time, and were spending their short moment of life in hardship?)