Sommige mensen kunnen niet zo nieuws verdragen. Ze denken dat ze voor altijd moeten leven, en ze huilen en jammeren wanneer ze zich realiseren dat hun tijd eraan komt. Ik voel dat niet, en ik huilde niet om dat nieuws dat de dokter me gaf. Het enige dat me verdrietig maakt, is dat ik Afrika zal verlaten als ik sterf.
(Some people cannot bear news like that. They think they must live forever, and they cry and wail when they realise that their time is coming. I do not feel that, and I did not weep at that news which the doctor gave me. The only thing that makes me sad is that I shall be leaving Africa when I die.)
In "The No. 1 Ladies 'Detective Agency" reflecteert de hoofdrolspeler op de emotionele reacties die mensen moeten sterfelijkheid hebben. Hoewel velen wanhoop en angst ervaren bij de gedachte om te sterven, vaak in hun eindeloze bestaan geloven, deelt de verteller dat sentiment niet. In plaats van te huilen om het nieuws van de dokter, vertoont de verteller acceptatie van hun lot.
Wat hen echt verdrietig is, is de gedachte om de schoonheid van Afrika achter te laten. Dit onthult een diepe verbinding met het land en een gevoel van verlies, niet alleen voor het leven zelf, maar voor de plaats waar ze zijn gaan houden. De contemplatie van de dood gaat minder over de angst voor het einde en meer over de nostalgie voor de ervaringen die aan een geliefd huis zijn gebonden.