Ergens in de nacht was ze verhuisd naar een rijk van ellende die eigen was aan vrouwen, en ze had niets te zeggen tegen Carter.
(Sometime in the night she had moved into a realm of miseries peculiar to women, and she had nothing to say to Carter.)
In de roman "Play It As It Lays" van Joan Didion, vindt de hoofdrolspeler zich ondergedompeld in een unieke ervaring van lijden die vaak door vrouwen wordt gevoeld. Deze verschuiving suggereert een complex emotioneel landschap dat haar onderscheidt van de mannelijke personages, met de nadruk op het isolement waarmee vrouwen in hun worsteling kunnen worden geconfronteerd.
Dit gevoel van ontkoppeling wordt verder benadrukt in haar relatie met Carter, wat weerspiegelt hoe haar innerlijke onrust een barrière voor communicatie creëert. De verklaring illustreert de verdieping van hen, met de uitdagingen die vrouwen doorstaan en de stille gevechten die ze vaak vechten, die niet worden erkend door de mensen om hen heen.