Televisie, met andere woorden, transformeert onze cultuur in één uitgestrekte arena voor showbusiness. Het is natuurlijk heel goed mogelijk dat we uiteindelijk dat verrukkelijk zullen vinden en beslissen dat we het prima leuk vinden. Dat is precies wat Aldous Huxley vreesde, vijftig jaar geleden zou komen.
(Television, in other words, is transforming our culture into one vast arena for show business. It is entirely possible, of course, that in the end we shall find that delightful, and decide we like it just fine. That is exactly what Aldous Huxley feared was coming, fifty years ago.)
Televisie hervormt onze samenleving in een enorm platform voor entertainment, waar showbedrijven culturele uitdrukkingen domineren. Deze verschuiving roept vragen op over de vraag of mensen deze transformatie uiteindelijk als nuttig zullen omarmen, wat leidt tot een cultuur die meer gericht is op spektakel dan een zinvol discours.
Neil Postman, in zijn boek 'onszelf tot de dood amuseren', weerspiegelt de zorgen van Aldous Huxley van vijftig jaar eerder, waarschuwend dat een dergelijke verschuiving zou kunnen leiden tot een verlies van ernstige publieke dialoog. In plaats daarvan kan entertainment de diepte van de communicatie en het begrip in de samenleving verminderen en transformeren hoe informatie wordt overgebracht en waargenomen.
