Dat is de reden waarom een goede lezer geen toepasselijke zin aanmoedigt of pauzeert om zelfs een geïnspireerde paragraaf toe te juichen. Analytisch denken is daarvoor te druk en te los.
(That is why a good reader does not cheer an apt sentence or pause to applaud even an inspired paragraph. Analytic thought is too busy for that, and too detached.)
In Neil Postman's 'amuserende onszelf tot de dood' betoogt hij dat een bekwame lezer diep bezig is met de tekst, gericht op analyse in plaats van emotionele reacties op individuele zinnen of paragrafen. Dit weerspiegelt een gemoedstoestand die prioriteit geeft aan begrip en kritisch denken boven louter waardering voor welsprekendheid of inspiratie.
Postman impliceert dat een lezer ondergedompeld in analytisch denken is losgemaakt, geabsorbeerd in de betekenis en implicaties van de inhoud, in plaats van afgeleid te worden door de schoonheid van het proza. Dit illustreert een verschuiving in leesgewoonten en betrokkenheid bij het discours in een samenleving die steeds meer wordt beïnvloed door entertainmentwaarden.